I`m not a great fan of landscape photography…I shot mainly female or male portraits, from time to time I made a macro photoshots and other close-up varations but I never shot landscapes maybe I don`t like to operate at high values of aperture…something like shooting more than f4 is almost unnatural experience for me. But everything changed even long-term habits or manners.
From all focal lengths above all I prefer 135mm…Why do you ask me?…Well because its very versatile and flexible prime lense especially for me. I dont consider the distance between me and my models…it is not a crucial or important thing especially when I walk throughout downtown of Bydgoszcz…each time I have enough space to take a shot…
This focal length separates perfectly models from environment, melting away backgrounds, creating perfectly smooth out of focus points or sources of lights…obviously we are talking about full body shots at wide open aperture, it is something like 3D look…partially body shots or typical headshots are also awesome and gorgeous but you have to keep in mind that due to the shallow depth of field you have to increase the apertures and probably bump up the ISO to maintain appropriated level of shutter speed. Im trying to stay at 1/125 sec as my minimum shutter speed or faster…lower shutter speed could give me the bluriness.
I bought this prime lense from the new line of Samyang with great hesitation…My biggest cons was and is still the build quality of this lense especially the quality of materials used in log-term period of time…I`m still not convinced about it…because I still perceive the materials used on the lower level than other third party lense producers like Sigma or Tamron…It is not enough thrustworthy level for me especially when we can talk about plastic or composite material…I`m sorry to say but it looks like a cheap plastic…weather sealing around bayonet is so thin…It is good maybe for dust and moisture but I really doubt about protection against heavy rain or snow…I think it is too risky to shot during aformentioned weather conditons. You can do it on own responsibility
Przyznam szczerze, że ten obiektyw narobił w mojej głowie sporego zamieszania, przez długi czas intensywnie kiełkowała w mojej głowie myśl i zarazem pytanie…czy koreański producent stworzył obiektyw mogący konkurować jak równy z równym z systemowym Sony 135mm f1.8 GM? Okazuje się, że odpowiedź na to pytanie nie jest tak jednoznaczna i tak prosta jakby się nam wszystkim wydawało.
Po wyciągnięciu z pudełka wydawać się mogło, że spiszę ten obiektyw zaraz na straty…no cóż jakby to ująć, nie jest to poziom wykonania obiektywów Sony z linii GM. Przede wszystkim trzymając ten obiektyw w ręku niestety czuć jest typowy tani plastik, nie czuje się klasy premium, co więcej jestem przekonany, że zastosowane przez koreańskiego producenta materiały są gorsze od tych, które zastosowano w obiektywach firm trzecich takich jak Tamron czy Sigma nie wspominając już o Sony z linii GM. Przełączniki na samym obiektywie działają sprawnie, nie mam żadnych zastrzeżeń co do ich działania, przełączają się z właściwym sobie oporem. Niemniej całość obudowy pod względem jakości użytych materiałów oceniam co najwyżej na przeciętnym poziomie, tutaj producent musi sporo jeszcze popracować i ma wiele do nadrobienia względem konkurencji.
Przyznam szczerze, że przez długi czas wstrzymywałem się z plenerowymi sesjami typowo portretowymi wykonywanymi obiektywami 50mm, zawsze irytował mnie kartoflowaty nos, który był niestety efektem zniekształceń generowanych przez tę ogniskową w sytuacjach zbyt bliskich ujęć modela czy modelki…zastanawiałem się z jakiej odległości zacznie pojawiać się efekt dziwacznego nosa…może 1 metr a może 0.5 metra? Miałem kiedyś Contax Planara 50mm f1.4 podpiętego pod niepełnoklatkowego Nikona D7200, ale przy tym zastosowaniu trzeba pamiętać o tym ,że tak naprawdę otrzymujemy wtedy kąt taki jaki ma obiektyw 75mm, bo mamy crop 1,5…oczywiście ogniskowa nadal pozostawała ta sama czyli 50mm.
Przez długi czas korzystałem z ogniskowej 85mm, niestety jak to zwykle bywa z takimi ogniskowymi minimalna odległość ostrzenia oscyluje powyżej 80 cm…zatem możemy zapomnieć o zbliżeniach typu close-up, jest to obiektyw stricte portretowy. Problem był taki, że jak nie trzaskam portretów to chciałbym trzaskać close-upy, a z tym słoikiem trudno było mi zrealizować ten zamysł. Od jakiegoś czasu rozglądałem się więc za czymś, co będzie pozwalało mi realizować nadal klasyczne portrety oraz wykonywać bliższe ujęcia fotografowanych obiektów z odległości powiedzmy około 40 cm. Niestety mimo szczerych chęci nie polubiłem się też z Sigmą 35mm f1.4 DG DN, dla mnie jest za szeroko, rozmycie nie jest na takim poziomie jakbym oczekiwał, portrety owszem ale całej sylwetki, obiektyw przez większość czasu leżał bezczynnie w pudełku, rozwiązanie bezsensowne, bo nie zamierzam tworzyć muzeum obiektywów. Ktoś mi podpowiedział bierz Sigmę 35mm f1.2 DG DN, po chwili namysłu uznałem, że nie zainwestuję w Sigmę 35mm f1.2 DG DN – za duży i za ciężki obiektyw.
Patrząc wstecz, przez całe swoje fotograficzne życie zarzekałem się, że nigdy nie wezmę do ręki czegokolwiek, co ma krótszą ogniskową niż 50mm. Dlaczego? Ano chociażby dlatego, że trochę bardziej trzeba będzie rozplanować umiejscowienie obiektów w kadrze, większe prawdopodobieństwo, że przypadkowy przechodzień popsuje kadr wchodząc w wymarzone ujęcie, rozmycie będzie dużo słabsze niż w takiej 50`tce czy mojej ulubionej 85`tce, trzeba będzie nieco uważać przy bliższych ciasnych ujęciach z uwagi na możliwe zniekształcenia twarzy. Jednym słowem tona znaków zapytania i pewnych wątpliwości, ale jak to mawiają jak nie spróbujesz to nie będziesz wiedział. Trochę bez przekonania założyłem zakupioną Sigmę 35mm f1.4 DG DN pod sprawdzony korpus Sony A7R3 i poszedłem sobie strzelać fotki do parku. Na początku kolejnego miesiąca wykorzystałem obiektyw podczas imprezy w zamkniętych pomieszczeniach w ramach seminarium naukowego w Inowrocławiu. Później przyszła pora na fotopstryki na Jarmarku Produktów Regionalnych w Sicienku oraz podczas wizyty w manufakturze serów w Ślesinie. Wreszcie całkiem niedawno jedno z moich koleżanek z pracy poprosiła mnie o wykonanie kilku fotografii podczas wieczoru panieńskiego. Jakie są moje refleksje jako użytkownika po 6 miesiącach posiadania tegoż obiektywu?
W poprzednim wpisie wspomniałem, że rozstałem się po prawie dwóch latach ze świetnym szkłem portretowym jakim był Batis 85mm…obiektyw sprzedałem pod koniec lutego a na początku marcu przyszła nowa Sigma 85mm f1.4 DG DN stworzona również pod bezlusterkowce. Pamiętacie wielką i monstrualną Sigmę 85mm f1.4 DG OS HSM w wersji lustrzankowej pod mocowanie Sony FE? Stara Sigma to wielki kloc ważący 1210 gram. Nowa wersja Sigmy 85mm f1.4 pod mocowanie Sony FE i Panasonic Leica L to obiektyw bardzo zgrabny i stosunkowo mały ale przede wszystkim bardzo lekki – tylko 630 gram bez osłony przeciwsłonecznej. Redukcja wagi to praktycznie 50% -około 600 gram w dół…co jest niesamowitym wynikiem. Ma to również przełożenie w redukcji średnicy filtrów UV z 86mm na 77mm, co przekłada się na oszczędność w naszym portfelu. Czapki z głów przed inżynierami Sigmy!
Kilka lat temu robiąc zdjęcia nie zwracałem uwagi na jakich czasach pstrykam fotki, co mnie tam obchodziło czy były to czasy krótkie czy długie. Ustawiałem przysłonę i dobierałem sobie czas otwarcia migawki w trybie manualnym i byłem szczęśliwy robiąc zdjęcia…do pewnego momentu. Pewnego jesiennego popołudnia pstrykałem jak zwykle foty swoją ulubioną 85`tką, było szaro, ponuro, mgliście i ciemno…zrobiłem kilkadziesiąt zdjęć, zgrałem wszystko na komputer i jakież wielkie było zdziwienie, że część zdjęć jest rozmyta, poruszona i ogólnie mówiąc nieostra.
Dzisiejszą recenzję zacząłem od rymu…cóż tak mi się udało, że mi się ładnie zrymowało. Tak jak wspomniałem w poprzednich postach rok 2020 był dla mnie kluczowy, gdyż zamieniłem system Nikona na system Sony, przechodząc z lustrzanek na bezlusterkowce. Pewien rozdział w dziedzinie fotografii został definitywnie dla mnie zamknięty. Jeden rozdział się zamyka a inny się przed nami otwiera – tak więc po raz kolejny wypłynąłem na nieznany przestwór oceanu. O ile wiedziałem dokładnie co chciałem zakupić jeżeli chodzi o korpus Sony wybierając A7R3, to w przypadku zakupu obiektywu stricte portretowego wybór nie był tak oczywisty i prosty jak mi się początkowo wydawało. Jaką 85`tkę mam wybrać pod A7R3?
